Ты мене впроважяв, звізды никали з неба,
Як тя ймав ниисповшеный корч.
Ты вповіш, ты вповіш, што ти треба, што ти треба,
Може дам, може дам, што ты хоч.

На прогульцї з тобов дав ись цукру ми з жеба,
Вбы слызы ни текли ми, ги дощ.
Ты вповіш, ты вповіш, што ти треба, што ти треба,
Може дам, може дам, што ты хоч.

Ты ни никай на мене, ты ни здри на ня, сигінь,
И ни сунь ми руков, де ни мош.
Ты вповіш, ты вповіш, што ти треба, што ти треба,
Може дам, може дам, што ты хоч.

Кой домü сь ня привüх, щи м пüздрїла на тебе:
Ни мнянтує тя – гацмолить корч.
И втямила м товды што ти треба, што ти треба,
Лем ни дам, лем ни дам, што ты хоч!