Я живу у дуже темный час –
Світла віры й цят ниє в народї:
Прізідентом у державі – фрас,
В урядї міністер каждый – злодїй.

Тот, тко быв учора рекетир,
Дниськы ся просунув у парламент.
И газдує у державі мир
Гüршый уд войны – бідов, смиртями!..

Ковдоство є нормов у люди
Лем тому, бо власти – нинормалні.
Туй кить хоч ни здохнути – сиди
Й памнятай, ош каждый динь – прощалный.

Команішты стратили звізду,
Та вкрайинце унайшли свüй тризуб,
Й принесли в наш край таку біду,
Што русинови днись ни завидуй.

Я живу у дуже темный час:
Де любов горіла – дыше злоба!..
Сїв им собі й думаву за нас:
– Може мы й не люде, ай – худоба?!..

                * * *

 Душа болїла и вдболїла –

Онь серце в грудьох ся ни бє.

Такоє чуву моє тїло,

Гибы душі у ньüм ниє.

Кить вы, ги й я, аццяк добиті,

Зазвідайме ся, й ни грішім:

Душа без тїла годна жити,

Ци годно тїло без душі !?..

                 * * *

Хочу відїти на папірьови

Слызы, што стати словами готовы.

Я йих чуву, айбо щи ни вижу –

Пустота безсловесна ми ближа,

Гит ото, што розрывать ми душу:

Вать ся уревати,

             вать стих написати - мушу !