НИ ДУМАЙ НАГОРДО

* * *
Ни думай нагордо:
“Йой, бо дрüбні зирнятка!”.
Йсе – челлена поприга.
* * *
Впаровав ся дїтвак
На сїдлї, а кüнь чекать.
Узбирувуть ритьков.
* * *
В таролї косіцї
Дремле чмеллик. Ни кыни го,
Цїмборе-воробче.
* * *
Гий, хло-чередарю!
Лиши сливі хоть цят стовпля,
 Чинячи батугы.

НА СЇЛСЬКОМУ АРСАГУ

Повні бирфы рüща повüз
Коник у варыш…А уттüть
Читавый гордüвчик вина.

ОВДОВІЛОМУ ЦЇМБОРОВИ

Білый цвіт пиля хыжі,
Де умерла газдыня…
Туй лем студїньов віє.

* * *
У погарчик з вином,
Ластüвочкы, ни впустіть
Ани дарабчик глины.

* * *
Ярь гет иде.
Ревуть птицї. Очи рыб
Повні слыз.

В ДИНЬ ПОМИНОВЕНЫЯ УМЕРЛЫХ

Вся родина иде в тинитüв.
Посїдїлі, старі чалапіндавуть,
Путпиравучи ся бігарями.

УПЯТ У РÜДНОМУ СЕЛЇ

Як ся лиця змінили!
Я на них прочитав свою старüсть:
Всї – ги дынї зимушнї.

* * *
Ба што там люде мавуть на іду? -
Притулилася хыжчина
Пуд голый грунок.

ПИЛЯ «КАМЕНИ СМЕРТИ»

Дыше утровов скала.
Туйкы й трава счелленїла.
Роса, и вта – в огни!

* * *
Воробкы над вызором
Цвїрїньчать, а йим ся удзывавуть
Мыши на подї.

* * *
Камінь мохом уброслый на гробі,
А пуд ним – видить ся ци снить ся ми? –
Голос шепче молитвы.

* * *
Там, далеко, замовк чїлінгüв.
Айбо пахнотов вичüрньых косиць
Голос його плыве.

* * *
Білый гриб у хащи.
Якыйись листок пожовклый
Уд клебанци му прилип.

* * *
Вшытко листя упало.
Всяды світ єдноцвітный.
Лем вітер завывать.

* * *
Осїнню журу
Ростовкла й жене гет
Бисїда цїмборüв.

* * *
Вышше уд лїтавучых корибликüв,
Онь на небі сїв им припочити –
На вершку май вышньüм перевала.

* * *
Видить ся, ош яв бы промыкати
Рыбу вєдно из салками
Сись усохлый дїдо.

* * *
Гий! кой ускочить у темнотї
З гущі спутаных трав
Напужена жаба!

* * *
Уповім слово –
Губы ми студенївуть.
Осіння нибрязь.

* * *
Дїдо стихы перечитав,
И задрыжало в нüм споминаня…
Гий, кüлько раз овüн любив!

ПОХВАЛА ПОЕТОВИ

Дуже м явно уздрів
Блискавицї, кой ты в мрацї
Стихы яв казати.