АДСЬКА СПÜВАНКА
Мигальови Папішови,
цїмборови, присячуву

  Так ся трафило, ош им домак збитїжнїв, та допровадили ня до коргазу, де м утямив, ош туйкы я ся й гыгну – уддам Богу душу.

  Лем иппен душа моя, грішна-прегрішна, Богови ни трібна, и Овüн ї перепровадить каммай туды, де йüв и яло быти – у ад.

  А щи кой им жив, та многі мої нинависникы ківеновали ми, обым здох дись пуд городинов.

  И я йим повіровав.

  Иппен тому так им и начав свüй стишок.

  На дниськы послїдный.

  Но, та прошу вас, чилядкове, прочитати го !

----------------------------------------------------------------------------

Я вмер. В дворї. Пуд городинов.

(Казали, тко ня ни любив,

Ош так и вмру). А я, нивинный,

Што ми удведено, м дожив.

 

Туй позираву – де тото я ?! –

В топанках, в анцучку тїснüм

Ступаву по твердüм путьови…

Менї навстрічу йдуть по ньüм

 

Дьüвкы пуд рукы з лигінями…

Як файно туй – ни є баю ! –

И пещу сам себе думками:

“Я, видить ми ся, у раю”.

 

Ишов им докüть файно йшло ся…

Туй з хыжі уйшла на порüг

З челленов ружов у волосю

Дьüвчина – чіча ! – вбы ня Бüг ! –

 

Убленна, ипна, файна, мила,

Голинька: стегна ! а – лыткы !..

Ги дві сонця, у тьмі світили
Нипровбайловані цицькы.

 

Я догадав житя земноє
Коли щи быв им дїтваком,

Як здрів им тайинство новоє,

Кой спрятав им ся за корчом:

 

У потоцї дьüвча ся мыло.

А кой з бовча стекла вода,

Меже ногами ся чорнїла

У ниї мокра борода.

 

А в сиї – лем мнякка борüдка.

А тїло ! – тїло онь пашить,

Гибы го из косиць ткось уткав.

Ги в босоркань на шабаши !

 

З пуд чорных брüв зелені очи

Лем зиркнули, ги дві зорї,

На мене вгинь зеленый скочив:

Мüй анцук ймив ся, и – згорів.

 

Убнимать ня, цюлює, лиже

Засохлі губы - я онь вмлїв…

Веде ня, голого, до хыжі –

Там, позираву, на столї

 

Вино и палинка – для мене,

Для ниї – цукор и шампань…

Шовками постїль застелена,

Парны челлені, гикой грань.

 

Легла… Ничим ся ни прикрыла…

У мозок вдарила ми кров,

Кой розчепарила, ги крыла,

Колїна дві спередо мнов.

 

Вна моє тїло свойым тїлом

Гибы прüмкла – я онь зревав ! –

И свойым флыздриком ствердїлым

Усю м ї здольü прорубав.

 

Гыд – у гадючник. Ключ – у замок.

Так довго м тым ключом вертїв,

Онь в голові ми просіяло,

И вже м штось улляти хотїв…

 

Она ся схопила, й стулила
Вбі ногы – нич нигде ни є ! –

А мнов диявольська бє сила,

И спокою ми ни дає.

 

Я рукы й флыздрик простягаву

До ниї, просячи ї: “Дай !” –

Вна щезла… Де єм я – ни знаву…

Ци аццякый быває рай !?..

 

Туй позираву: я – роздїтый –

Ногами топчу кüзьый гнüй,

А мерзко бекавучі дїти

Указувуть на флыздрик мüй.

 

Здрю: сходить ся ид менї чилядь.

Гибы йих гнав сам сатана…

А я вже, сигінь, нич ни чиню,

Лем здрю, ош де є, де – она !?

 

Її ни є. Сперед усьыми

Збаг – уццьüть я вже ни пüду…

Из флыздрика м зло улляв сімня,

И врозумів, ош я - в аду !

 

Попозирайте мüй

старый сайт:
http://gafya.narod.ru/

Дзеркало сайта

http://petrovtsiy.ltd.ua/

Tegs:

русинськи русинські співанки писни пісні фигли колядки, іван петровцій, вірші петровція, іван петровцій біографія, русины народ, закарпатские русины, русины на украине, становище русинів у галичині, галицкие русины, карпатские русины, русины фото, русинське радіо, русины, русини, русинська мова, русинский язык, русинська нація, русинська музика, русинська родина, русинськi співанкы, русинськi стихы, русинська правда, русинская литература, русинська література, русинская поэзия, русинська поезія